Ne Zamana Kadar, Ey İnsan!

290. Gün (Ne Zamana Kadar, Ey İnsan!)

Bir bağ,

Bu dünya ile sonraki arasında;

Susayanlar için, bir tatlı su havuzu;

Bir dikili ağaç

Güzellik ırmağının kıyısında dileyen aç kalplere olgun meyveler sunan

Umutla şakıyan bir kuş

Konuşmanın dallarında

Bedenleri duyarlılıkla dolduran ezgiler söyleyerek

Yükselip Cennetleri dolduran

Bir beyaz bulut gökyüzünde

Ve sonra cömertlik saçan Hayat'ın kırlarındaki çiçeklere bir melek

Tanrılar'ın gönderdiği insanlara tanrıların yollarını öğretsin diye

Asrarte'nin yağla doldurduğu

Karanlığa yenilmemiş

Işıması gizlenmemiş bir ışık

Apollo'dan saçılan

Tek başına

Basitliği giyinmiş

Ve duyarlılıkla beslenmiş

Doğa'nın koynuna oturmuş, yaratmayı öğrenirken

Ve ruhun inişini beklerken

Gecenin sessizliğine uyanmış.

Duygu bahçesine gönlünün tohumlarını ekmiş bir çiftçi

İnsanlar götürür ürününü toplanacağı ambara

Ozan'dır o insanların o yaşarken kulak vermedikleri

Ve ayrılınca dünyadan, kendi cennetine gideceğini bildikleri

İnsanların küçük bir gülüşü bile sakındığı şeyleri arayan O'dur;

Onun nefesleri yükselip, güzelliğin canlı hayaliyle gökkubbeyi doldurur.

Oysa insanlar, ondan yiyeceği ve sığınağı sakınır.

Ne zamana kadar, ey insan,

Ey varlık, ne zamana kadar

Onur evleri kuracaksın onlara

Kanla yoğrulmuş topraktan

Ve sana barış ve rahatlık sunanlardan kaçınacaksın?

Ne zamana kadar öldürmeyi öveceksin

Ve baskı boyunduruğu altında boyun eğenleri?

Ve unutacak mısın, günlerin görkemini görmen için

Karanlığa ışık saçanları?

Onlar ki sırlar içinde yaşarlar

Senin erişemeyeceğin o mutluluk ve keyfiyle

Ve siz ey ozanlar

Bu hayatın hayatları:

Fethettiğiniz yılları

İnsanların zalimliğine karşın

Ve bir defne dalı kazandınız

Aldatmanız dikenlerinden

Siz, gönüllerin üstünde bağımsızsınız

Ve sonsuz olacak sizin krallığınız

 Halil Cibran

Renk Kodu: C:38 M:37 Y: 59 K: 0